Eene BUITENPLAATS, genaamd BOSCHLUST, bestaande in een modern HeerenHuis, voor Zomer- en Winter-Verblijf tevens geschikt,voorzien van 4 Beneden- en 5 Boven-Kamers, meest allen behangen, geplafoneerd en van Stookplaatsen voorzien, ruime verwulfde Kelders, Zolder en verdere Gemakken , dan nog een Koetshuis, Stalling voor 3 Paarden, Tuinmans-Woning, Bloemenkast, Druiven-Trekkast en Broeijerij, verder eene naar den laatsten smaak aangelegde Engelsche Tuin, beplant met Bloemen en Heestergewassen, eindelijk eene Moestuin, een Bosch en eenig Hakhout, zamen groot ruim 5 Bunders, aan elkander gelegen onder Neerbosch , aan den algemeene weg, tegen over de Protestantschen Kerk, 1 uur van de Stad Nymegen.
Het duurde uiteindelijk tot 1836 tot het landgoed verkocht werd aan de familie De la Couture, die er in 1837 een dochter en in 1842 een zoon kregen. In 1850 boden ze de buitenplaats echter weer te koop aan. Deze keer werd Boschlust sneller verkocht, aan D. van Aalst en L.C.F. van Ophuijsen. Wanneer zij het huis verkochten is onbekend, maar in 1868 trouwden mr. T.P. Baron Mackaij en Jonkvrouwe J.A. Baronesse Van Lijnden op Huize Boschlust en in 1869 overleed jonkvrouwe A. Gravin van Rechteren op Huize Boschlust. Wegens een tweede sterfgeval werd het landgoed in 1878 weer te koop aangeboden en belande uiteindelijk weer bij een Van Aalst (Johan Anton Eduard van Aalst). Deze bood het in 1898 te koop aan (door notaris van Rijckevorsel van Kessel, die een aantal jaren later het landgoed ernaast zou kopen), maar de familie Van Aalst bleef er tot 1920 wonen.
Bron: Regionaal Archief Nijmegen
Bron: Regionaal Archief Nijmegen
Daarna werd het landgoed bewoond door Th. J. Struijcken, die net voor de oorlog overleed. Het landgoed bleef gedurende de tweede wereldoorlog onbewoond, tot het in 1946 in bezit kwam van aannemings- en handelsbedrijf E.W. Smit. Hiermee kwam eigenlijk een einde aan het landgoed en veranderde het in een bedrijventerrein.
E.W. Smit had zich in 1939 in Nijmegen gevestigd. Van een landgoed en villa werd het een fabrieksterrein met bedrijfspand. Hieronder zie je de hoeveelheid panden die in 1952 op het terrein stonden. De film waaruit dit beeld is overgenomen is hier te bekijken en geeft een beeld van het bedrijf.
Bron: Regionaal Archief Nijmegen
Bron: Regionaal Archief Nijmegen
Nadat de aannemer in 1977 uit huize Boschlust verdween, kwam het landgoed leeg te staan en werd het gekraakt. Aan de onderstaande foto's is te zien dat het inmiddels redelijk desolaat uit begon te zien. Uiteindelijk vloog het pand in 1988 in brand, waarna het in 1989 werd afgebroken om plaats te maken voor de woningbouw van het bospark Neerbosch.
Bron: Regionaal Archief Nijmegen
Bron: Regionaal Archief Nijmegen
In de toelichting op de verandering van het bestemmingsplan wordt het volgende gezegd over het voormalige landgoed en de reden voor sloop:
Met de voorgestelde uitwerking komt een einde aan een visueel, ruimtelijk en sociaal onaanvaardbare situatie van jarenlange braakligging van het terrein. Oorspronkelijk was hier het E.W. Smitbedrijf gevestigd, een aannemers- en handelsfirma. De twee muren van circa 180 meter lang en circa 2,5 meter hoog langs het zogenaamde “bosje van de Baron” en langs de Tubastraat zijn de restanten van dit bedrijfsterrein. Deze muren vormen een fysieke barrière in de relatie wonen met het genoemde bosje. Het terrein straalt een desolaat en deprimerend karakter uit op de omgeving, inclusief het voormalige kantoor aan de Dorpsstraat (de witte villa). Dit gebouw moet als verloren worden beschouwd na jarenlange kraak en vandalisme. Al deze negatieve effecten, inclusief de vernielingen die zijn toegebracht aan het eerder genoemde ketelhuis, resulteren in erosie- en verpauperingsverschijnselen in de naaste omgeving.
Er was ook (beperkt) protest tegen de plannen, zo blijkt uit de inspraakreacties:
De inspraakreactie van de heer Jennen heeft in hoofdzaak betrekking op de geplande sloop van het voormalige kantoor van het E.W. Smitbedrijf aan de Dorpsstraat, de zogenaamde witte villa. Inspreker is tegen de sloop van het zoveelste beeldbepalende gebouw van een stukje oud Nijmegen aan de Dorpsstraat. Inspreker maakt als zodanig geen bezwaar tegen de woningbouw op het E.W. Smitterrein maar de oude villa moet gehandhaafd worden. Inspreker is van mening het pand een restauratie waard is.
Maar restauratie was volgende de gemeente Nijmegen te duur en de gemeente voelde zich er ook niet toe verplicht, omdat de villa geen monument was.